W dziesiątej edycji „Rosyjskich zdolności militarnych w perspektywie dziesięciolecia” analizowane są rosyjska siła militarna, wydatki i przemysł zbrojeniowy, a także polityka bezpieczeństwa – czytamy na stronie internetowej szwedzkiej firmy badawczej FOI (foi.se)
Obserwujemy coraz bardziej autorytarną Rosję, w której priorytetem są wydatki na zbrojenia, twierdzi doktor Gudrun Persson, liderka projektu obejmującego dwuletnie międzynarodowe studium. Można także powiedzieć, że rosyjska armia przekształca się z siły stworzonej w celu zarządzania konfliktami w strefie wpływów Związku Sowieckiego w strukturę działającą w operacjach wielkiej skali, również poza tym obszarem. Staje się coraz bardziej instrumentem przymusu.
Co istotne, w porównaniu z poprzednim wydaniem, w tym raporcie zmieniliśmy podstawowe założenia, dodaje Fredrik Westerlund, analityk ds. polityki bezpieczeństwa w instytucie FOI, jeden z ośmiu autorów opracowania. W 2013 roku zakładano, że Rosja odpowiada na zagrożenia, nie mając czasu na odpowiednie przygotowanie operacji. Po wydarzeniach ostatnich lat ocenia się zasoby militarne tego kraju mogące inicjować takie przedsięwzięcia.
Siłę rosyjskiej armii rozpatruje się, biorąc pod uwagę trzy zagadnienia: strategiczne operacje zbrojne, działania odwetowe i strategiczne odstraszanie. Sposoby walki są oceniane według tych trzech scenariuszy, jakie Rosja może realizować w 2016 roku. I potęga rosyjskich sił zbrojnych rośnie, szczególnie na zachodzie od Uralu. Rosyjscy stratedzy poświęcają zresztą sporo uwagi nie tradycyjnej sile militarnej, ale również innym środkom walki, przede wszystkim tym, które umożliwiają prowadzenie wojny hybrydowej.
Udział nakładów na zbrojenia w rosyjskim PKB wzrósł z 3,6 procent w 2005 r. do 5,4 proc. dziesięć lat później. To oczywiście rezultat decyzji politycznych. Uzyskały one priorytet w wydatkach publicznych. Jednocześnie wprowadzenie (w 2010 r. – dop. red.) Państwowego Programu Uzbrojenia spowodowało znaczące zmiany dla rosyjskiego przemysłu zbrojeniowego. Zaczął on odgrywać ogromną rolę w odbudowie rosyjskich zdolności militarnych w ciągu tej dekady.
Rosyjska polityka bezpieczeństwa oznacza antyamerykańskość, patriotyzm i autorytarność w polityce wewnętrznej.
Przyszłe pokolenia są wychowywane w duchu patriotyzmu, przy czym jest bardzo szeroki wachlarz organizacji młodzieżowych mających misję zaszczepiania wojskowo-patriotycznych wartości, podsumowuje Gudrun Persson.
