KOMENTARZ
Adam Gorszanów
Prezes Izby Gospodarczej Sprzedawców Polskiego Węgla
Miniony rok w polityce energetycznej Polski można nazwać rokiem dryfowania największych spółek wydobywczych ku nieuchronnej upadłości. Państwo, jako właściciel, zachowywało się przez ten okres zachowawczo przyjmując jedynie postawę reaktywną na zbliżające się symptomy katastrofy ekonomicznej. Brak rzeczywistej strategii energetycznej spowodował, że sektor produkcji energii elektrycznej poszukiwał sposobu na unikniecie uwikłania się w procesy restrukturyzacyjne górnictwa. Kierownictwo gospodarcze kraju w rządzie PO-PSL nie potrafiło stanąć na wysokości zadania.
Koniec roku 2015 przyniósł górnictwu węgla kamiennego nadzieję na ratunek w postaci nowelizacji ustawy o funkcjonowaniu górnictwa węgla kamiennego. Przyjęta przez parlament nowelizacja ustawy górniczej buduje podstawy prawne do koniecznych działań naprawczych w sektorze wydobycia węgla kamiennego w Polsce. W sposób jasny określa odpowiedzialność właściciela, czyli Skarbu Państwa, w sanacyjnych procesach restrukturyzacyjnych.
A perspektywa dla polskiej energetyki w nadchodzącym, 2016 r.? Przed właścicielem zasobów stoi tytaniczne zadanie restrukturyzacji sektora elektroenergetycznego. Wymaga ono przemyślanej koncepcji , kompetencji i konsekwencji.
Nowela daje czas na przygotowanie ambitnego i opartego na realnych przesłankach planu naprawczego. Propozycji strategii jest kilka. Poczynając od planu przygotowanego przez środowisko naukowe politechniki śląskiej, poprzez „plan ministra Kowalczyka” do planu pionowej integracji sektorowej, czyli budowy jednego silnego podmiotu energetycznego opartego o własne złoża węgla energetycznego. Wybór musi być przemyślany, aby za kilka lat nie powtórzyła się bieżąca sytuacja.
Każdy z tych projektów ma swoje wady i zalety, jednak powinien przede wszystkim służyć realizacji strategicznych celów energetycznych Państwa. Istotne jest również to, aby budżetowe środki finansowe, które będą wydatkowane na sanację sektora górniczego, nie zostały zmarnotrawione.
Najistotniejsze jest to aby, nie koncentrować wyłącznie uwagi decydentów na dążeniu do efektywności operacyjnej skoncentrowanej na cięciu kosztów, dostosowywaniu podaży do popytu, czy unikaniu protestów społecznych ,ale przede wszystkim opracować perspektywiczną na lata strategię sektorową.
Musi ona być zbudowana na solidnych podstawach finansowych oraz dawać szansę na innowacje w przyszłości.
