Marcinkiewicz: Jaka przyszła polityka energetyczna UE?

KOMENTARZ

Bogdan Marcinkiewicz

Poseł do Parlamentu Europejskiego (EPP)

Obecna sytuacja polityczna na Ukrainie oraz powracające zagrożenie braku poczucia bezpieczeństwa dostaw gazu do Europy z kierunku rosyjskiego, wskazują na wyzwania w dziedzinie polityki energetycznej na kilka dni przed posiedzeniem Rady Europejskiej.

Niedawna zapaść gospodarki światowej, z której nadal usiłujemy się wydobyć, spotęgowała niepewność i uwypukliła słabości poszczególnych państw w sferze bezpieczeństwa energetycznego i ochrony środowiska naturalnego. Państwa, samodzielnie lub w ramach sojuszy, rewidują fundamenty swojej polityki energetycznej. Rządowe programy stymulujące gospodarkę krajów wysoko uprzemysłowionych pomalowane są na wszystkie możliwe odcienie zieleni. Wyrażenia „zielona gospodarka” czy „redukcja emisji CO₂” weszły już na dobre do słownika politycznego.

Jakie zatem najważniejsze tendencje zarysowują się w ewoluującym ciągle scenariuszu, który będzie determinować przyszłą politykę energetyczną Unii Europejskiej do 2030 roku? Energetyka, środowisko naturalne i gospodarka są wzajemnie powiązane. To powiązanie wpływa na międzynarodową politykę i samo jest przez nią kształtowane. Wspólna polityka energetyczna musi być i będzie kolejnym następnym wielkim projektem integracyjnym Europy z uwzględnieniem:

• paliw kopalnych, które zachowają jeszcze przez jakiś czas swoje kluczowe znaczenie;
• coraz większej waga do alternatywnych paliw;
• rosnącego zapotrzebowania na energię, któremu towarzyszyć będzie rosnąca potrzeba oszczędzania energii, poprawianie wydajności energetycznej oraz tworzenie efektywniejszych technologii;
• konieczne będzie tworzenie bardziej przewidywalnych i sprawiedliwych warunków do inwestowania w infrastrukturę przesyłową w celu ułatwienia transgranicznego handlu energią;
• przesunięcia punktu ciężkości gospodarki globalnej w stronę Azji, za sprawą Chin i Indii, będzie mieć długoterminowe konsekwencje polityczne i energetyczne;
• odpowiedni poziom elastyczności w kształtowaniu europejskiej polityki klimatycznej;
• solidarności między państwami członkowskimi w dziedzinie priorytetów energetycznych.