Niemcy uważają zielony wodór za złoty środek do osiągnięcia neutralności klimatycznej w sektorach szczególnie trudnych do zdekarbonizowania. Jednak krajowa strategia wodorowa jest przedmiotem gorących dyskusji i może ulec zmianie po wyborach.
Niemiecka strategia wodorowa
Rząd Merkel przedstawił Krajową Strategię Wodorową w czerwcu 2020 roku, a zastosowanie wodoru miałoby mieć miejsce w sektorach takich jak produkcja stali, produkcja, lotnictwo i transport ciężki na statkach, koleje i samochody ciężarowe. Stworzenie „niezawodnej, przystępnej cenowo i zrównoważonej produkcji wodoru” oraz „wysokiej jakości infrastruktury do transportu i magazynowania” zostanie wsparte początkowymi środkami państwowymi w wysokości 7 miliardów euro oraz dodatkowymi 2 miliardami euro przeznaczonymi na międzynarodowe partnerstwa w celu zabezpieczenia importu wodoru z zagranicy. Rząd ma nadzieję, że do 2030 roku uruchomione zostaną urządzenia do produkcji zielonego wodoru o łącznej mocy 5 gigawatów (GW), a do 2040 roku dodatkowe 5 GW.
Z wyjątkiem skrajnie prawicowej partii AfD, z którą żadna partia nie chce współpracować, pro-biznesowi liberalni Wolni Demokraci (FDP) pozostają jedną partią z głównego nurtu, która nie zamyka się na wodór innego koloru niż zielony. FDP obiecała pozostać „technologiczną otwartą”, jeśli chodzi o decydowanie o tym, skąd pozyskiwać ten surowiec. Liberałowie mają znaczenie, ponieważ, podobnie jak w kilku poprzednich rządach, w tym roku mogą ponownie stać się języczkiem uwagi.
Obecne zużycie wodoru w Niemczech wynosi 55 terawatogodzin (TWh) rocznie i podobnie jak w innych krajach świata, większość jest produkowana przy użyciu gazu ziemnego. Według ocen ekspertów planowany wzrost produkcji o 5 GW do 2030 roku zwiększy roczną produkcję wodoru w Niemczech tylko o 14 TWh. Szacuje się jednak, że do tego czasu całkowite zapotrzebowanie na wodór wzrośnie do 90-110 TWh, według danych rządowych.
Pomimo określonej polityki, rząd wydaje się być świadomy ograniczeń swojego planu wodorowego i dąży do ustanowienia partnerstw importowych z krajami w Europie Północnej z dużą ilością wiatru i producentami energii słonecznej od Hiszpanii po Afrykę Północną. Opracowywany jest Atlas Potencjałów, aby znaleźć regiony najlepiej nadające się do produkcji i eksportu wodoru.
Deutsche Welle/Michał Perzyński
Perzyński: Niemieckie partie odsłaniają karty przed wyborami (ANALIZA)
