Amerykańska Komisja Dozoru Jądrowego (US Nuclear Regulatory Commission – NRC) zgodziła się z operatorem TVA, że strefy planowania awaryjnego wokół małych reaktorów modułowych (SMR), z uwagi na ich niższe ryzyko awarii, mogą być mniejsze od obowiązujących dla floty lekkowodnych reaktorów energetycznych.
Strefa planowania awaryjnego (emergency planning zone – EPZ) jest to obszar wokół obiektu jądrowego, w którym planuje się i przygotowuje do podjęcia we właściwym czasie niezbędnych działań interwencyjnych, w razie wystąpienia awarii tego obiektu powodującej lub mogącej spowodować powstanie zagrożenia radiacyjnego na zewnątrz obiektu jądrowego, w celu uniknięcia lubznaczącego ograniczenia skutków radiologicznych awarii dla zdrowia osób z ogółu ludności. Dla floty amerykańskich reaktorów energetycznych wynosi ona
10 mil (16,09 km).
Powyższe ustalenia NRC stanowią część oceny bezpieczeństwa, dokonanej w ramach rozpatrywania wstępnej zgody na lokalizację (Early Site Permit), o którą wystąpił operator jądrowy Tennessee Valley Authority (TVA) w roku 2016. Dotyczy ona budowy w Clinch River dwóch lub więcej modułów reaktorów SMR o całkowitej mocy 800 MWe. Jest to pierwsze tego rodzaju wystąpienie związane z reaktorami SMR, rozpatrywane przez NRC.
Amerykański instytut US Nuclear Energy Institute (NEI) przedstawia stanowisko NRC o możliwości zmniejszenia strefy planowania awaryjnego w stosunku do reaktorów SMR, jako „potencjalnego przełomu w regulacjach jądrowych”, który może w przyszłości przyspieszyć rozmieszczanie SMR-ów lub innych zaawansowanych reaktorów. Zdaniem NEI – uznanie przez NRC wzmocnionych cech bezpieczeństwa dla małych i zaawansowanych reaktorów może znacznie uprościć proces licencjonowania tych technologii i zwiększyć ich konkurencyjność finansową.
Wystąpienie TVA o wstępną zgodę na lokalizację Clinch River zawiera dane dotyczące czterech projektów SMR: mPower (opracowanego przez BWXT), SMR-160 (Holtec International), oraz SMR firmy NuScale i Westinghouse. Mają one zapewnić podstawę techniczną dla żądania zwolnienia z obowiązku konieczności przyjmowania dziesięciu mil dla promienia strefy EPZ. Najbardziej szczegółowe informacje zostały dostarczone dla reaktora SMR firmy NuScale, dla którego wniosek o certyfikację projektu został przedłożony NRC w styczniu 2017 roku. Według przedstawionej dokumentacji, zwiększone charakterystyki bezpieczeństwa takie jak: mniejsze rdzenie reaktorów, prostsze systemy i wbudowane cechy bezpieczeństwa pasywnego, oznaczają, że wymagania planowania awaryjnego mogą być zmniejszone proporcjonalnie do zmniejszonego ryzyka awarii.
Personel NRC przyjął, że proponowana przez TVA metodologia oceny ryzyka stanowi rozsądną podstawę techniczną do określania rozmiaru strefy EPZ dla reaktorów SMR.
David Young – doradca techniczny NEI stwierdził, iż obecne wymogi planowania awaryjnego będą nakładać na wnioskodawców i licencjobiorców niepotrzebne obciążenia regulacyjne, które zmniejszają konkurencyjność ekonomiczną zaawansowanych reaktorów i utrudniają ich rozwój.
„NEI i nasi członkowie są zadowoleni, że NRC uznał konieczność propagowania nowych regulacji w zakresie planowania awaryjnego (emergency planning – EP), które odzwierciedlają niższy profil ryzyka technologii zaawansowanych reaktorów” – stwierdził David Young.
World Nuclear News, NEI/CIRE.PL
