(Bartosz Bieliszczuk)
W niedawno opublikowanej analizie, think-tank Centre for European Policy Studies zaprezentował swoje postulaty dot. narzędzi zmniejszenia emisji CO2. Według CEPS najważniejsze jest elastyczne podejście do tego wyzwania.
Jak piszą autorzy, obecnie trwa debata pomiędzy tzw. państwami aneksu I (kraje rozwinięte) i aneksu II (kraje rozwijające się). Te ostatnie naciskają, by to państwa lepiej rozwinięte wzięły na siebie główny ciężar walki ze zmianami klimatycznymi. Jednak akceptacja wspólnej polityki przez ok. 200 polityków zebranych na szycie klimatycznym jest w praktyce niemożliwa. CEPS postuluje wobec tego zastosowanie wiążących, ale dostosowanych indywidualnie do każdego z państw zobowiązań. Miałyby one uwzględniać m.in. poziom rozwoju gospodarczego, jego korelację z poziomem emisji, poziom technologiczny kraju, dostęp do surowców naturalnych, etc. Ważny jest także przepływ know-how i nowoczesnych technologii od państw najbardziej rozwiniętych oraz dofinansowanie państw rozwijających.
Wg CEPS system narodowych kontrybucji (INDC) okazał się skutecznym rozwiązaniem. Należy obecnie podążać podobną drogą – zamiast narzucać państwom jednolitą ścieżkę rozwoju, powinny one wykorzystywać dostępne dla siebie surowce i nowoczesne technologie. W tym kontekście ważne jest zaangażowanie nie tylko władz, ale także koncernów, małych i średnich przedsiębiorstw, NGO oraz społeczeństwa/obywateli.
